Κλινικοί κανόνες για τη διαγνωστική προσέγγιση των ασθενών με υποψία πνευμονικής εμβολής: Η απόφαση… στον κλινικό ιατρό

Η Πνευμονική εμβολή (ΠΕ) αποτελεί παγκοσμίως σημαντικό πρόβλημα υγείας με επίπτωση που εκτιμάται γύρω στις 23-69 περιπτώσεις ανά 100,000 πληθυσμού ετησίως. Η βραχυχρόνια θνητότητα της νόσου κυμαίνεται από λιγότερο από 2% σε ασθενείς που δεν εμφανίζουν μαζική ΠΕ σε περισσότερο από 9% σε ασθενείς που θα παρουσιάσουν καρδιοναπνευστική ανακοπή, ενώ η μέση θνητότητα μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες από τη στιγμή της διάγνωσης είναι περίπου 11%. Οι περισσότεροι ασθενείς εμφανίζουν μη ειδικά συμπτώματα (όπως δύσπνοια ή θωρακικό άλγος) και σημεία (όπως ταχύπνοια, ταχυκαρδία ή εκδηλώσεις εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης) ενώ τα περισσότερα εργαστηριακά, ηλεκτροκαρδιογραφικά και ακτινολογικά ευρήματα εμφανίζουν μικρή ειδικότητα και ευαισθησία. Η πλήρης εκτίμηση των ασθενών με υποψία ΠΕ περιλαμβάνει την πραγματοποίηση αξονικής τομογραφίας πνευμονικών αγγείων (computed tomographic pulmonary angiography, CTPA) ή σπινθηρογραφήματος αερισμού-αιμάτωσης. Και οι δύο από τις παραπάνω εξετάσεις ωστόσο απαιτούν ειδικό εξοπλισμό καθώς και τη χρήση ακτινοβολίας και σκιαγραφικών ή ραδιοϊσοτόπων, γεγονός που αποτελεί σημαντικό κόστος για το σύστημα υγείας. Για το λόγο αυτό, ο ασφαλής αποκλεισμός της διάγνωσης της ΠΕ, με βάση την εκτίμηση της κλινικής πιθανότητας η οποία στηρίζεται σε κανόνες κλινικών αποφάσεων καθώς και στη μέτρηση των επιπέδων των D-Dimer στο πλάσμα, στους ασθενείς εκείνους με χαμηλή ή μέτρια κλινική πιθανότητα ΠΕ, αποτελεί μείζονα κλινική πρόκληση.